Rozdział drugi ,,Absent"

- Paul, nie widziałeś Mii? - zapytałem kumpla, siedzącego przed szkołą.
- Od wtorku, ani razu.
- Ech...- westchnąłem. Nie ma jej w szkole trzeci dzień. Lekcja zaczyna się za cztery minuty, a jej nie wciąż nie widzę.
- Całowaliśmy się!- wydusiłem z siebie dwa słowa.
- O mamo! Kiedy?
- We wtorek, jak przyszła mi pomóc w matmie. Wszystko szło w dobrym kierunku, kiedy po prostu przerwała, wyszła i od tamtej pory jej nie widziałem, a musimy pogadać!
- To idź do niej.
- Myślałem o tym tylko nie mam do tego głowy, a dziś muszę iść na trening. Mam nadzieję, że pojawi się jutro na skoczni. Usłyszałem dzwonek. Usiadłem w pierwszej ławce, czekałem, aby napisać test i żeby dzień w szkole się w reszcie skończył.
- Powodzenia - szepnęła do ucha blondynka. Aga. Wymusiłem uśmiech. Dostałem kartkę A4. Znajdowały się na niej 4 zadania. Miałem 20 minut. Zaczynałem od schematu, którego nauczyła mnie Mia. Och Mia. Moje serce z oddechem przyśpieszyło.
- Dobrze się pan czuje?
- Tak proszę pani, mogę dostać więcej czasu?
- Jeśli uzna pan że potrzebuje więcej czasu to zgoda - nie rozumiałem mojej reakcji na wspomnienie o dziewczynie, która nie widzi we mnie pięknej buzi. Rozwiązałem zadania i oddałem kartkę. Po lekcji zostałem, aby dowiedzieć się czy zaliczyłem. Siedziałem. Czekałem.
- Panie Wellinger, dobry, brawo. - byłem szczęśliwy. Dobry z matmy.

Szkoła była pusta, całe szczęście, że następny tydzień mam wolny. Wracałem do domu, kiedy moją uwagę przykuła mała kwiaciarnia na końcu ulicy. Przed powrotem do domu muszę załatwić ważną sprawę. Kupiłem dużą białą różę i udałem się pod jej blok. Zadzwoniłem do drzwi.
- Co ty tu robisz? - Zacząłem się jąkać.
- Nie wpuścisz mnie? - odsunąłem ją i sam wszedłem do środka.
- Nie miałam takiego zamiaru, ale się wprosiłeś.
- Przyszedłem podziękować i przyniosłem ci różę. Nie wiem jak się wręcza kobietom kwiaty, bo robię to pierwszy raz. - dziwnie na mnie patrzyła. Wstała, wyciągnęła z szafki wazon i nalała wody. Jak ona na mnie działa. Rzuciłem róże na podłogę i wbiłem się w jej usta. Chwyciłem ją i posadziłem na stole. Była taka delikatna i słodka. Położyłem ją i wziąłem się za rozpinanie guzików koszuli. Po chwili całowałem jej ciało. Przysunąłem ją bliżej i zerwałem koszulę. Moje ręce wędrowały po jej półnagim ciele, kiedy zabrałem się do rozpinania bielizny. Znieruchomiała. Gwałtownie wysunęła się spode mnie i chwyciła za koszulę.
- Dlaczego mi to robisz? Mia! - krzyknąłem
- To nie jest dobry pomysł!
- Dlaczego? Bo mnie nie lubisz? Bo sądzisz, że jestem słaby w łóżku. Bo boisz się. Bo co? Odpowiedz mi!
- Proszę ubierz się i wyjdź - podała mi koszulkę, która leżała na podłodze.
- Wiem, że tego pragniesz, tylko nie rozumiem dlaczego przerywasz. - stała oparta o ścianę i na jej policzkach widziałem łzy.
- Jeszcze tu wrócę i skończę to co zacząłem. - wyszedłem, usłyszałem tylko trzaśnięcie drzwiami. Udałem się do domu. Byłem zły, wściekły. O co jej chodziło. Wpadłem do domu i usiadłem wygodnie w fotelu.
- Jak poszła matma?
- Nie rozumiem was! - warknąłem.  Moje dwie siostry siedziały na kanapie i oglądały jakieś show.
- Hej braciszku, Julia zadała przecież proste pytanie.
- Oj Tanja, Andiemu nie poszło z dziewczyną. - skrzywiłem się, jak ona mnie szybko rozszyfrowała. Już otwierałem usta...
- Bingo! O kogo chodzi i co takiego zrobiło to biedne dziewczę. - Jak zwykle była uśmiechnięta.
- Mia. - rzuciłem cicho.
- Czekaj czekaj. To ta sama co ci w matmie pomagała? A właśnie powiesz czy zaliczyłeś?
- Na dobry.
- No to barwo braciszku! - Tanja przybiła mi piątkę. Dlaczego musiała się wyprowadzić i zostawić mnie z tą wstrętną małpą.
- A co z tą Mią? - Ciekawska żmija.
- Szkoda gadać. Nie rozumiem jej i tyle. Muszę się zbierać na trening. Jedziecie ze mną?
- Jasne, może spotkam Haybocka.
- Haybocka? - zdziwiłem się, czego chciała od Austriaka.
- No Haybocka, a swoją drogą mógłbyś nas zapoznać.
- Co?
- Oj braciszku, świat jest piękny. Jedziemy?
- Tak - wziąłem samochód i ruszyliśmy w stronę skoczni. Była moją ulubioną, oddawałem na niej pierwsze skoki. Pamiętam też pierwszy upadek, nie był groźny, ale jednak mam ślad do dzisiaj. Niewielka rana przypomina mi o pobycie w szpitalu i krzyku mamy, że to koniec mojej przygody narciarskiej. Zaparkowałem, zabrałem kombinezon, plecak i udałem się w stronę domku.
- Andreas?
- Co?
- To co z tym Hayboeckiem?
- Zobaczymy - uśmiechnąłem się. Chłopaki szykowali się do skoków. Wszyscy zamierzali oddać skok treningowy przed jutrzejszymi zawodami. Przygotowany udałem się na górę.
- Siema, dawno cię nie widziałem.
- Michael, wiesz zaległości w budzie.
- Przechodziłem przez to. Skoki i nauka, okropny duet.
- Racja. Wiesz siostra męczy mnie żebym ją z tobą poznał - uśmiechnął się.
- Spoko, może jutro po zawodach w kawiarni?
- Przekaże, będzie skakać z radości. - nie wróżyło to nic dobrego. Będzie mnie męczyć pytaniami o Michiego i będzie jęczeć, że nie ma się w co ubrać. Tak też się stało. Wieczorem nie miałem życia, dlatego zamknąłem się w pokoju i włączyłem laptop. Przeglądałem fejsa, kiedy ujrzałem wiadomość.
[Przepraszam]
[[Spotkajmy się, dzisiaj?]]
[Nie!]
[[Mia!]]
[Nie mogę, nie chcę!!!]
[[Dlaczego? Mia co jest?!]]
[Wellinger nie możemy się kontaktować!]
[[Dlaczego?!!!!]]
[Za bardzo na mnie działasz!]
- O cholera! - minęło dobre pięć minut zanim odpisałem.
[[Więc nie rozumiem, dlaczego nie możemy się kontaktować?]]
[Bo nie! Pragnę cię Wellinger i nienawidzę cię! Daj mi spokój]
[[Mia! Spotkajmy się!]]
[Nie!]
[[Czemu!]]
[Powodzenia jutro!]
- Nie!- krzyknąłem, kiedy stała się niedostępna. Pragnie mnie, ale nie chce mnie. Nie wiem o co jej chodzi. Wsunąłem się pod kołdrę i zasnąłem.
_____________________________
Hej, hej. 
Chciałabym podziękować  Anette 15 i Marzycielllka.
Zostawiłyście pierwsze komentarze na moim blogu, które dały mi wielką mobilizację.